Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών

Κάτω από το Αραχναίο, 2 περίπου χιλιόμετρα από τη Δήμαινα του Δήμου Επιδαύρου βρίσκεται ένα από τα πιο πολυσύχναστα μοναστήρια της Αργολίδας, η Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Ένας εκ των ιδρυτών της μονής ήταν ο μοναχός Νήφων που αναγνωρίστηκε ως άγιος αμέσως μετά το θάνατό του το 1508, η μνήμη του οποίου τιμάται κάθε χρόνο στις 11 Αυγούστου.

Η Μονή κτίσθηκε περίπου στα μέσα του 15ου  αιώνα από κλιμάκιο μοναχών που κατέβηκαν από την ορεινή Μονή Καλαμίου. Από το ναό και τα αρχικά κτίρια της Μονής δεν φαίνεται να σώζεται σήμερα, παρά μόνο μέρος εκείνων, που στηρίχτηκαν με την πρώτη ανακαίνιση της Μονής το 1593.Φαίνεται ότι τα αρχικά κτίρια ήταν από ευτελή υλικά που δεν άντεξαν στο χρόνο και τις καιρικές συνθήκες.

Η Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών αποτέλεσε σημαντικό πνευματικό κέντρο του ελληνισμού στα χρόνια της Τουρκοκρατίας αλλά και στα πρώτα χρόνια του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, συμβάλλοντας στη διατήρηση της γλώσσας και της θρησκείας. Εδώ φυλάχτηκαν τα πρωτόγραφα πρακτικά της Εθνοσυνέλευσης, ενώ με τη σύσταση του ελληνικού κράτους, η μονή άρχισε να συντηρεί αλληλοδιδακτικό σχολείο στους χώρους της, καλύπτοντας από μόνη της το μισθό του δασκάλου.

Το αρχικό κτιριακό συγκρότημα ήταν τετράπλευρο με επίκεντρο το μικρό ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, ο οποίος κατεδαφίστηκε το 1945 και στη θέση του κτίστηκε μικρός βυζαντινός, σταυροειδής ναός με τρούλο και αγιορείτικες τοιχογραφίες. Σε αργυρή λειψανοθήκη, που βρίσκεται στο καθολικό της ιεράς μονής, φυλάσσονται τα ιερά λείψανα του οσίου Γαβριήλ, βοηθού του Αγίου Νήφωνος. Το 1945 η μονή έγινε γυναικεία και σήμερα αριθμεί 26 μοναχές, οι οποίες ασχολούνται τόσο με αγροτικές όσο και με χειροτεχνικές εργασίες όπως εργόχειρα, βυζαντινές αγιογραφίες και κεντήματα.